SABIR SINAVI

      Cânım. Cananım. Sevdiceğim. Bi'tanem. Kuzu sarmam. Yârim. Yârenim. Yavrum. Yavrucuğum. Gözlerinde yittiğim. Yüzünde sevindiğim. Saçlarını özlediğim. Kucağımda beklediğim. Sıcak, sımsıcak nefesini içtiğim. Kalbimde büyüttüğüm. Göz aydınlığım. Biliyorum, söylemeye geç kaldım. Senin bana ne anlama geldiğini anlamakta aldandım. Sevdiğimi anlatmayı erteledim, hep sonraya bıraktım. Bak işte; sana konuşuyorum şimdi. Yavrucuğum, can pârem, biricik tesellim. Sana söyleyemedim ama sarıp sarmalaman cennetim oldu benim. İncecik sesin bütün baharların kuş cıvıltıları oldu bana. Yarım-yamalak sözlerin ötelerden bin seslenişti bana. "Baba!" dediğinde alnıma yıldızlar değdi, omzuma gökler indi. Bakışın tâ ruhlar âleminde de özlendiğimin habercisiydi bana. Kırık dökük hecelerin duyduğum en güzel şiirdi. Minicik parmakların avucumda, cennete çağıran melektin bana. Cânım. Canımın içi. Kalbimin hiç bitmez sevinci. Ruhumun bayramı. Bi'tanem. Sevdiğim. Gözleri boncuğum. Yüzü cennetim. Saçları kara sevdam. Yürüyüşü hasretim. Dokunuşu serinliğim. Kokusu müjdem. Meleğim. Yavrum. Yavrum. Yavrum. Yavrucuğum. Gözlerin kime bakar şimdi? Babacığını merak eder misin? Annene nazlanmak istemez misin? Koşup kucaklamak ister misin beni? Ellerimde ellerinin boşluğu büyüyor şimdi. Gözlerimde gözlerinin uçurumu derinleşiyor. Kokun çok uzakların hasreti şimdi. Sana dokunmuş bir rüzgâr gelip de kalbimi ferahlatır mı acep? Sana bakmış gözler bir gece gelip gözlerime değer mi? Bi'tanem, ne kadar çok ışık var âlemde ama gözlerimizi buluşturamıyorlar ki. Güzelim, ne kadar çok ses var yeryüzünde; ama dudaklarından hiç haber getirmiyorlar ki. Bak, çiçekler açmak üzere yavrucuğum; senden bana, benden sana tozlar uçuşmuyor ki?

      Ağlıyorum bi'tanem. İnan bana, şakacıktan değil bu defa. Koşup teselli etmeni beklemiyorum. Yüzüme saçlarını değdirip gözlerime şaşkınca bakmanı, omzuma ellerini koyup beni susturmanı beklemiyorum. Ağlıyorum bi'tanem, çünkü.. Ağlıyorum bi'tanem, çünkü sevgisiyle seni de beni de birbirimize sevgili eyleyen En Sevgili de ağlamıştı. O'nun ağladığı gibi ağlıyorum.Gülüşünü uzaklara gönderdiği İbrahim'i için O da gözlerinden yaş dökmüştü ya, yüzümdeki nem ondan işte yavrucuğum. Yüzünü toprağa emanet ettiği yavrusu için O da mahzun olmuştu ya; inan bana canım, sırf O ağladı diye ağlıyorum. Sen ağlama e mi, bi'tanem. Sen hep gül. Gül ki, güller açsın cennetlerde. Gül ki, güldüğünü bilip ben de güleyim. Kocaman bir teselli çöreklensin yüreğime. Kocaman bir müjde bulut bulut gelsin, yağmur olup sele katsın beni de. Belki de İbrahim'in babası, Sevgililer Sevgilisi, gönüllerin baş tacı kucağında sevmiştir seni. Hep böyle teselli ediyorum kendimi. Canımızın emanetçisi, son nefeste yoldaşımız, en büyük korkumuzda dostumuz, güzeller güzeli melek, Azrail, kim bilir nasıl da güzel göründü sana. Söyle canım, babanın tuttuğu gibi mi tuttu ellerinden? Canımın içi, rüyada olsun fısılda bana, annen gibi kucaklayıp da mı götürdü seni yurduna? Başını okşadı mı yetimler yetimi Muhammed [asm]? Gül kokusuyla seni sarıp sarmaladı mı? Senin gibi babalarını mahzun bırakıp da yuvasına dönen, annelerini hıçkırıklara boğup da giden kardeşlerinin cıvıltılarına kattı mı sesini? Yavrum, yavrucuğum, O'na benden selam söyle e mi? Sana salavat getirmeyi babam öğretti bana, de, olur mu? O'nun gözlerinin içine içine bak e mi? Bak ki, bir gece rüyama girsin, senden haber getirsin bana. Müjdeni getirsin. Kalbime kocaman bir bahar serinliği getirsin. O çok iyi bilir babasızlığı da, annesizliği de; seni anlar, teselli eder seni. Yetimleri, öksüzleri sevindirmekte üzerine yoktur O'nun. Tut ellerini, sakın bırakma. Beni kucakladığın gibi kucakla Muhammed'i [asm] ciğer parem. Babana sarılır gibi sarıl O'na. Yanından ayrılma sakın. Sen bilmezsin yavrum, ben de bilmezdim ama O bilir evlat acısını, ümmetinin üzerine öylesine çok titrer ki, söyle bize gelsin bir gece, cennet kokulu ellerinden tutup bize getirsin seni, tutsun ellerimizden, yeniden sevindirsin bizi.

      Yavrum, bi'tanem, canımın içi, ciğer parem, kalp sızım, ruh yoldaşım, elinin sıcağını özlediğim, seni bize veren Rabb'imiz, seni hiç yoktan verdi. Hatırlar mısın, bir zamanlar, ne ellerin vardı, ne gözlerin ne de yüzün. Biz yanında değilken, sana senden yakın oldu. Senin adını biz bilmezken, seni O andı. Biz senin varlığından bile haberli değilken, seni O var etti. Olmayan ellerinden O tuttu. Gözlerinin olmadığını O gördü. Yüzüne gözlerini O koydu. Seni kimseler görmezken O gördü. Seni kimseler duymazken O duydu. Seni bize sevimli eyleyen yüzünü veren O oldu; yüzüne bizden önce baktı. Seni bizden önce sevdi. Ve elbette, seni bizden çok sevdi. Seni bize sevilesin diye verdi. Seni bize sevinesin diye verdi. Seni bize sevinelim diye verdi. Bi'tanem, bizdendin ama bize ait değildin. Emanettin bize, iki gözüm, sadece emanet. Ödünç verilmiştin, sadece ödünç. Sadece yanımızdaydın, şimdilik beraberdik, o kadar. Ama unuttuk, her şeyi unuttuğumuz gibi, senin de geldiğini ve gidebileceğini unuttuk. Kokusu cennetim, bakışı güneşim, dokunuşu baharım, sesi cihanım, evladım, seni çok sevdim. Çok sevdirildin bana. Kalbini kalbime ısındırana emanet ol. Kalbimi kalbine sevdirene emanet olasın. Değil mi ki, seni bana veren beni bana verendir. Beni de seni de birbirimize bağışlar elbet. Değil mi ki, seni benden alan seni bana verendir. Seni benim yanımda tutar elbet. Yavrum, yavrucuğum, bi'tanem; biz ayrılmadık, hiç ayrı kalmadık. Sadece aramızdaki bahçe büyüdü. Sen öte kenarında ben beri kenarında; bahçede çiçeklerin tozarmasını bekliyorum şimdi. Senin gibi gülsünler diye menekşelerin başını okşuyorum şimdi. Senin gibi seslensinler diye bülbüllerin ayak seslerini bekliyorum şimdi..
Bekliyorum...

      Not: Evlat acısı yaşayanlar adına yazdığım bu yazıyı, onlar adına gözyaşı dökerek yazdım. Çocuklarını "ebedî çocuklar" olarak Sahibine teslim edenlerin halini anlayamam elbette. Böyle bir imtihanla sınanmamayı dilerim Rabb'imden. Ancak "Çocuk Taziyenamesi"ni yazan üstadımın hatırına ve hatırasına yazdıklarımın, geçen hafta iki yavrusunu cennete gönderen Recai Özkaya ve Nuray kardeşlerime ve diğer mahzun annelere ve babalara teselli olacağı, henüz yavrularıyla birlikte olan kardeşlerime de kendilerine verilenlere hakkıyla hamd etme vesilesi olacağı umudunu taşıyorum. Yazık ki, kalbimin dili bu kadar!

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             S. DEMİRCİ

 

 

BEN YOKTUM

Bahi hamdini sözüme sertaç ettim
Zikrini kalbime miraç ettim
Kitabını kendime miraç ettim
Ben yoktum var  ettin
Varlığımdan haberdar ettin
Aşkınla gönlümü  bi karar ettin
İnayetine sığındım, kapına geldim
Hidayetine sığındım, lütfuna  geldim
Kulluk edemedim affına geldim
Şaşırtma beni doğruyu söyle
Neşeni duyur hakikatı öğret
Sen duyurmazsan ben duyamam
Sen söyletmezsen ben söyleyemem
Sen sevdirmezsen ben sevemem
Sevdir bize hep sevdiklerini
Yerdir bize hep yerdiklerini
Yar et bize erdirdiklerini 

           Elm  Hz. İbrahim aleyhisselamın imtihanını hiç düşündünüz mü?

    Canlı canlı ateşe atılacaksınız hiç tereddüt yok, bahane yok, mazeret yok. Ateşe atlanması gerekiyorsa göz kırpmadan atlanır. Ateşe atlanırken "şike- şaka" yapmak için değil "yanmak" için atlanır. "Nasıl olsa yanmam" diye değil "yandım" diye atlarlar. Allah ile pazarlığa girişmezler. Eğer ateşe pazarlıksız atlarsa asıl o zaman yanmayacaktır çünkü ateşin yakma gücünü yaradan,ona seslenecek: "ey ateş! İbrahim'e serin ol, selamet ol". (enbiya suresi 69 ayet) "Bu Allah ile pazarlıksız iman edenlere eşyanın kendi lisanınca teşekkürüdür."

                                                                                                                                                                                                                                                                      
                                                                                                                                  Mustafa İSLAMOĞLU
   

     Düşünün böyle bir imtihan sizin başınıza gelse tavrınız ne olurdu, ama o atlamış hem de hiç tereddüt etmeden. Bu belki en zor imtihanlardan biriydi ama imtihan bitmemişti... İbrahim aleyhisselam uzun süren evlat hasretinden sonra, ömrünün sonunda kavuştuğu ciğerparesini rabbine kurban verirken hiç mi evlat sevgisi yoktu, çoktu ama imtihanda sergilediği tavır Allah katında çok önemliydi. Ne yapacaktı İbrahim(a.s) hiç tereddüt etmeden çaldı bıçağı. Ayette meal olarak söyle buyurmaktadır Mevla: "andolsun ki sizi biraz korku, açlık, mallardan, canlardan ve ürünlerden biraz azalma ile imtihan eder, deneriz. Ey peygamber sen sabırlı davrananları müjdele" Sabır ve sadakat ancak imtihanlarda belli olur. Her türlü imtihan karşısında hak(cc)kapısından ayrılmayanlar ve orada kalmaya kararlı olanlar, kapının her açılıp kapanışında,başı kapının eşiğinde bekleyenler bu imtihanı kazanmış olacaklardır. Az bir sıkıntı ile yol-yön değiştirip kapının önünden ayrılanlar kaybetmiş olacaklardır. Efendimiz hz. Muhammed (s.a.v) bir bela ya da musibete maruz kaldığı zaman, hemen abdest alır ve namaza dururdu. "sabır ve namazla Allah'tan yardım isteyin" (bakara 153) ayeti bize bu hakikati anlatıyor.

    Musibet sizi çepeçevre mi sardı, ufkunuz mu karardı, sıkıntılı mısınız, dertli misiniz? Bunlardan kurtulmanın yolu sabır ve namazdır... Evvela dişini sıkacak sabredeceksin, sonrada kullukta ısrar ederek rabbinin dergahına yüz süreceksin. Cenab-ı hak (cc) imtihanlarla bizim sabır, tahammül, vefa ve sadakatimizi ortaya çıkarmakta böylece hem kendi lütuflarını hem bizim değerimizi ihtar etmek isteyecektir. Evet o sabır ve sadakatimizi geçirdiğimiz imtihanlar karşısında gösterdiğimiz tavırla ölçecek ve kendimizi kendimize tanıtacaktır.  Allah verince size iyi de alınca kötü mü oldu? Kul hak ve istikamet üzerinde olduğu zamanlarda imtihan olur. Allah (cc)  kulunu imtihan eder, başına çeşitli bela ve musibetler yağdırır ki; ta ki kul rabbinin huzuruna tertemiz gelebilsin ve cennet yamaçlarında huzur ve itminanla kusur ve ayıplardan uzak koşsun dursun. Evet bizler bir çok defa çeşitli imtihanlarla deneneceğiz. Kiminin imtihanının adı hastalık, kiminin kadın, kiminin para, kiminin de çocuk ölümleri olacaktır. Böylece imtihanlardan geçerek has ham dan, kömür de elmaslar dan ayrılmış olacaktır. Bunu da bizzat cenab-ı hak (cc) yapmaktadır ve yapacaktır. Bize düşen sadakatle bu kapıdan ayrılmamaktır.

     Ölüm insanlar içindir . her ölüm olayı insanı üzer. Ancak evlat acısı bütün bela ve sıkıntılardan daha acı verir. Zira çocuk sevgisi her türlü sevginin üzerindedir. Bu sebeple insanlar belki kendi can ve mal güvenliğinden önce çocuklarının güvenliğini düşünürler.  Onları korumak için her türlü tehlikeyi göze alırlar. Üstelik anne babanın çocuklarına karşı duyduğu sevgi çocukların yaşları ile ters orantılıdır. Yani çocuk ne kadar küçük ise o kadar fazla sevilir. Böyle olunca çocuğunu kaybetmiş anne babaların üzüntüleri pek derin olur. İşte böyle bir imtihanla karşılaşmış Müslüman  anne babalara efendimiz hz. Muhammed Mustafa(s.a.v) şöyle buyuruyor: "küçükken ölen çocuklar, ana babaları ile karşılaşınca; ellerinden tutup ana babaları cennete girinceye kadar onlardan ayrılmazlar" (Müslim) "hiç bir Müslüman yoktur ki buluğa ermemiş çocuğu ölsün de, Allah-ü teala bol rahmeti sebebi ile onu cennete koymasın" (buhari nesai)
   

     Musibete sabır sıdıkların derecesidir. Bunun için efendimiz Hz. Muhammet Mustafa (s.a.v) şöyle dua ederdi: "Ya İbrahim, ölümüne çok üzüldük. Gözlerimiz ağlıyor, kalbimiz sızlıyor, fakat rabbimizi gücendirecek bir şey söylemeyiz." Bir çocuk ölünce Allah-u teala bildiği halde , meleklerine sorar:
- Kulumun çocuğunu aldınız, kalbinin meyvesini kopardınız, peki kulum ne dedi?
- Ya rabbi, hamd edip teslimiyet gösterdi.
- O kuluma cennette bir ev yapıp, adını da "hamd evi" koyun. (tirmizi)

    "Kıyamet günü Allah-u teala müminlerin çocukları için "bunları cennete götürün" buyurur. Melekler çocukların cennete gitmesini söylerler, çocuklar "anne babamız hani" derler. "onlar sizin gibi günahsız değil, görülecek hesapları var" derler çocuklar ağlaşır" anne babamızı almadan girmeyiz "derler. Cenab-ı hak, çocuklara buyurur ki;" ey yavrular haydi gidin ana babanızı da alıp cennete gidin" (nesai) o zaman haydi peygamber imtihanına maruz kalan kardeşlerim; isyan etmeden tevekkül ederek, "görelim Mevla'm neyler, neylerse güzel eyler" diyerek, rabbimize kul olmaya namaz ve sabırla rabbimizden yardım dilemeye. Cennet kuşlarınıza kavuşmak için Allah a kulluğa, haydi cennete... unutmayın onlarla burada ayrıldınız, Ya orada buluşamazsanız, onlar şimdi cennet yollarında ya siz? Yüreği yanık kardeşlerim,siz istiyorsunuz ki çocuklarımız geri gelsin, peki onlara sordunuz mu acaba onlar gelirler miydi? Mümkün  değil gelmezlerdi. O zaman Allah a kulluğunuzu yaparak, onlarla buluşmaya haydi...Son olarak sizlerle Hz. Muhammed Mustafa (s.a.v) bir taziyesini paylaşalım. "Allah-u teala sana selamet versin. Ona hamd ederim. Herkese iyilik ve zarar yalnız Allah'tan gelir. Allah-u teala sana çok sevap versin. Sabretmeni nasip eylesin. Onun nimetlerine şükretmemizi ihsan eylesin. İyi bilmeliyiz ki, kendi varlığımız,mal, servet, kadın ve çocuklarımız , Allah-u tealanın sayısız nimetlerinden tatlı ve faydalı ihsanlardır.

    Bu nimetleri biz sonsuz kalmak için değil, emanet olarak kullanmak, sonra geri almak için vermiştir, bunlardan belli bir zaman da faydalanırız. Vakti gelince hepsini geri alacaktır. Allah-u teala, nimetlerini bize vererek sevindirdiği zaman, şükretmemizi; vakti gelip geri alınca da sabretmemizi emreyledi. Senin bu çocuğun Allah-u tealanın tatlı, faydalı nimetlerindendi geri almak için sana emanet bırakmış idi. Şimdi geri alırken de sana çok sevap iyilik verecek, acıyarak doğru yolda ilerlemeni, yükselmeni ihsan edecektir. Bu ihsana kavuşabilmek için sabretmeli, onun yaptığını hoş görmelisin. Kızar, bağırır, çağırır isen sevaba kavuşamazsın ve sonunda pişman olursun. İyi bil ki, ağlamak sızlamak belayı geri çevirmez, üzüntüyü dağıtmaz. Kaderde olanlar başa gelecektir. Sabretmek, olmuş bitmiş şeye kızmamak gerekir. Allah-u teala hepinize selamet versin. Allah yar ve yardımcınız olsun Allah-a emanet olun.

                                                                                                      

 
 
 
 
PEYGAMBEREFENDİMİZ (S.A.V.) RÜYAYI SADIKASI
 
Peygamberimiz şöyle anlatıyor: Bir kimsenin nurlara sarılı olduğunu gördüm. Çok heybetli bir kimse idi. Nurdan bir kürsüde oturmuştu. Önünde pek çok küçük çocuklar vardı. Cebrail'e:

- Bu kimdir? diye sordum Cebrail:

- O yüce atanız, cedd-i alanız İbrahim'dir. Seni ve sana iman eden ümmetlerini Rabbül alemin (cellecelalehu)'ya senin ümmetin hakkında bir iyilikte bulunmak için niyaz ettiği zaman Hak Tebareke ve Teala da duaları kabul eder. O, önünde duran küçük çocuklar, sabiler, sizin ümmetinizden buluğa, erginliğe gelmemiş olan ufak erkek ve kız evlatlarıdır. Hak Celle ve Ala onları İbrahim terbiyesinde bulundurdu. Onları kıyamete kadar terbiye edip bilim, ilim, edep öğrenerek kemale erecek, mahşer gününde öne düşecek onları Arasat meydanına getirecek, Allah'ın manevi huzurunda şöyle dua edecektir:

- Yarabbi bunlar Habibin Muhammed'in ümmetinden buluğa ermemiş olan küçük çocuklardır ki emir ve fermanın gereğince ilim ve kemal ile yükselmektedir. Onları yüce dergahına getirdim, kerem lütuf ve ihsan senindir. Bu duadan sonra Hak Subhaneke ve Teala Hazretleri azamet ve celal ile:

- Ey sabiler! Varın cennete girin! Diye lütuf ve kerem buyuracaktır. Onlarda:

- Ey rabbimiz fazıl ve ihsanın ile ana, babalarımızı bize ihsan eyle! Diye yalvaracaklar. O zaman Hak Teala da:

- Siz buluğa erip hesap verme yaşına ermediniz, size soru sual yoktur. Varın cennete gidin, baba ve analarınız için soru hesap vardır! Diye buyuracaktır. O çocuklar da:

- Rabbim, biz onları ayrılığımızla dünyada mahrum ettik. Bu gün herkese olan rahmeetin ile onları sevindirelim! Diye yakaracaklar. Kerim ve Rahim olan Allah-u Teala da onların dualarını kabul edecek:

- Varın Kevser Havuzundan tatlı şerbet alın. Analarınıza ve babalarınıza içirin! Diye lütuf ve ihsanda bulunacaktır.

                                                                                                                                                                                                  Bekir AKSÖZ

 

  "ÖLÜM KAPANAN DEĞİL AÇILAN BİR KAPIDIR

"

 

 ÖLÜM VE SABIRLA İLGİLİ HADİS-İ ŞERİFLER

   "İnsana en güzel sıfatı fani diyen vermiştir."

* Allah Resûlü sallallahu aleyhi ve sellem buyurdu: "insan, yanıbaşında doksan dokuz ölüm olduğu hâlde tasvir edilmiştir. Bu ölüm tehlikelerini atlatırsa, ihtiyar olur ve sonunda ölür."

* Allah Resûlü sallallahu aleyhi ve sellem buyurdu: "Hiçbiriniz, başına gelen bir zarardan dolayı, sakın ölümü dilemesin. Mutlaka böyle bir şey yapması gerekiyorsa, şöyle dua etsin Allahım! Yaşamak benim için hayırlı olduğu sürece beni yaşat. Ölmek benim için daha iyi ise, canımı al!"

* Allah Resûlü sallallahu aleyhi ve sellem buyurdu: "insan iki şeyden nefret eder: Ölüm, oysa ölüm mümin için, fitneden, kargaşadan daha iyidir. Az mal, oysa az malın hesabı da az ve kolay olur."

* Allah Resûlü sallallahu aleyhi ve sellemin oğlu ibrahim can çekişiyordu. Onu o hâlde görünce, gözleri yaşardı. "Ey Allahın Resûlü! Sende mi?" diye soran sahabîye şöyle buyurdu: "Bu, bir merhamet eseridir. Göz yaşarır, kalb hüzünlenir, fakat biz yine de Rabbimizin hoşnut olacağı şeyi söyleriz," diye cevap verdi. Sonra da: "Ey İbrahim! Biz senin ayrılışından dolayı çok üzgünüz," dedi.

* Allah Resûlü sallallahu aleyhi ve sellem buyurdu: "Dünyada ve âhirette lânetli iki ses vardır: Nimet anında çalgı sesi ve musibet anındaki ağlama sesi."

* Bir kadına denildi ki:

"Kardeşin öldürüldü."
"Allah ona rahmet etsin! innâ lillâhi ve innâ ileyhi râciûn," diyerek cevapladı.
"Kocan da öldürüldü," dediler.
"Eyvah!" dedi.
Bunun üzerine, Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:
"Kadının kalbinde, kocasının, hiçbir şeyle karşılanamayacak bir yeri vardır."

* Ümmü Seleme (radıyallahu anhâ) anlatıyor: "Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm)'ı şunları söylerken işittim:

"Kendisine bir musibet gelen müslüman Allah'ın emrettiği: "İnnâ lillahi ve innâ ileyhi râci'ün, allahümme ecirni fi musibeti vahluf li hayran minhâ. "Biz Allah'ınız ve ancak O'na döneceğiz. Bana bu musibetim için ücret ver. Ve bana bunun arkasından daha hayırlısını ver'' derse Allah o musibeti alır ve mutlaka daha hayırlısını verir."

Ümm-ü Seleme der ki: "Ebu Seleme (radıyallahu anh) vefat ettiği zaman ben: "Ebu Seleme'den daha hayırlı olan hangi müslüman var? Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm)'a ilk hicret eden hâne, onun hânesiydi'' dedim. Ben bunu söyledikten sonra Allah, onun yerine bana Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm)'ı verdi. Şöyle ki: Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm), bana Hâtib İbnu Ebi Belte'a'yı göndererek kendisi için beni istetti. Ben: "Benim (küçük) bir kız çocuğum var, ayrıca ben kıskanç bir kadınım. (Resulullah'ın ise birçok hanımı var, imtizacsızlıktan korkarım)'' diye cevap verdim. Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm):
"Kız çocuğuna gelince, Allah'a dua ederiz, onu kendisinden müstağni kılar, kıskançlığı için de Allah'a gidermesini dua ederim'' buyurdular.''

* Ebu Sinân anlatıyor: "Oğlum Sinan'ı defnettiğimde kabrin kenarında Ebu Talha el-

Havlani oturuyordu. Defin işinden çıkınca bana:
"Sana müjde vermeyeyim mi?'' dedi. Ben:
"Tabii, söyle!'' dedim.
"Ebu Musa el-Eş'ari (radıyallahu anh) bana anlattı'' diye söze başlayıp Resulullah'ın şu sözlerini nakletti:
"Bir kulun çocuğu ölürse, Allah meleklere şöyle söyler:
"Kulumun çocuğunu kabzettiniz mi?"
"Evet" derler.
"Yani kalbinin meyvesini elinden mi aldınız?'' Melekler yine:
"Evet" derler. Allah tekrar sorar:
"Kulum (bu esnâda) ne dedi?''
"Sana hamdetti ve istircâda bulundu'' derler. Bunun üzerine Allah Teâla hazretleri şöyle emreder:
"Öyleyse, kulum için cennette bir köşk inşa edin ve bunu Beytu'l-hamd (hamd evi) diye isimlendirin.''

* Atâ İbnu Ebi Rabâh rahimehullah anlatıyor: "İbnu Abbâs (radıyallahu anhümâ) bana:

"Sana cennet ehlinden bir kadın göstermeyeyim mi?'' dedi. Ben de: "Evet göster!'' dedim.
"İşte dedi, şu siyah kadın var ya, o, Resulullah'a gelip: "Ben saralıyım, (nöbet gelince) üstümü başımı açıyorum, Allah'a benim için dua ediver (hastalıktan kurtulayım)'' dedi. Aleyhissalâtu vesselâm; "Dilersen sabret, sana cennet verilsin, dilersen sana şifa vermesi için Allah'a dua edivereyim'' dedi. Kadın: "Öyleyse sabredeceğim, ancak üstümü başımı açmamam için dua ediver'' dedi. Resulullah da ona öyle dua etti.''

(aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki: "Kul hastalandığı zaman Allah Teâlâ hazretleri ona iki melek gönderir ve onlara: "Gidin bakın, kulum yardımcılarına ne diyor bir dinleyin!" der. Eğer O kul, melekler geldiği zaman Allah'a hamdediyor ve senalarda bulunuyor ise, onlar bunu, her şeyi en iyi bilmekte olan Allah'a yükseltirler. Allah Teâla hazretleri, bunun üzerine şöyle buyurur: "Kulumun ruhunu kabzedersem; onu cennete koymam kulumun benim üzerimdeki hakkı olmuştur. Şâyet şifâ verirsem, onun etini daha hayırlı bir etle, kanını daha hayırlı bir kanla değiştirmem ve günahlarını da affetmem üzerimde hakkı otmuştur.''